Je reviens toujours

Ξανά σαν κόκκινο μπαλόνι που πετάει
ανάμεσα στου κόσμου τις βλαστήμιες
σαν το μεθυσμένο που γελάει
μονάχος του στην πλώρη βαποριού,
κοιτάζοντας να φεύγουν τους αφρούς…
[…]
Je reviens, je reviens toujours.
Βασίλης Νικολαΐδης [Vasílīs Nikolaídīs]. Je reviens toujours (1987).

Encore une fois, tel un ballon rouge
Qui répand ses malédictions sur le monde,
Tel l’ivrogne qui rit tout seul
À la proue d’un paquebot
En regardant s’éloigner l’écume…
[…]
Je reviens, je reviens toujours.

………

Χάνομαι Γιατί Ρεμβάζω [Chánomai Giatí Remvázō] • Je reviens toujours. Βασίλης Νικολαΐδης [Vasílīs Nikolaídīs], paroles ; Χάρης Γ. Καβαλλιεράτος [Chárīs G. Kavallierátos], musique.
Χάνομαι Γιατί Ρεμβάζω [Chánomai Giatí Remvázō], ensemble instrumental et vocal (Barbara Sauter, chant, violon, piano ; Γιάννης Κερκύρας [Giánnīs Kerkýras], cor ; Γιώργος Φιλιππάκης [Giórgos Filippákīs], chant, flûte ; Χάρης Καβαλλιεράτος [Chárīs Kαvαllierátos], chant, guitare, percussions).
Extrait de l’album Τα Παροίνια [Ta paroínia] / Χάνομαι Γιατί Ρεμβάζω [Chánomai Giatí Remvázō]. Enregistrement : Athènes, Polysound Studio. Grèce, ℗ 1987.

………

Étonnant, n’est-ce pas ? Quel malheur de ne pas comprendre le grec, tout de même — quel scandale !

………

Ξανά σαν κόκκινο μπαλόνι που πετάει
ανάμεσα στου κόσμου τις βλαστήμιες
σαν το μεθυσμένο που γελάει
μονάχος του στην πλώρη βαποριού,
κοιτάζοντας να φεύγουν τους αφρούς.

Ξανά σαν άρρωστο σκυλί που ξεψυχάει,
ανάμεσα σ’ ωραίες δεσποινίδες
σαν το ξεχασμένο που χτυπάει
με πέτρες τα παράθυρα σπιτιού,
εκεί που ξέρει πως δεν έχει πια γνωστούς.

Je reviens toujours…

Ξανά σαν λέξη τόση δα που παραφυλάει
να βρει μια θέση σε γελοίες ιστορίες
σαν το φυλακισμένο που τρυπάει
υπόκωφα τον τοίχο του κελιού,
για να βρει πάλι τους δρόμους αδειανούς.

Ξανά σαν αστεράκι που κατρακυλάει
ανάμεσα σ’ ακίνητους πλανήτες
σαν τον μάγο που πιστά ακολουθάει
ίσαμε να βρει τη φάτνη του Χριστού,
ενώ το ξέρει πως δεν έχει πια Χριστούς.

Je reviens toujours…

Ξανά σαν κείνον που κανείς δεν τον κρατάει
στις ίδιες τις χαρές, στις ίδιες λύπες
σαν εκείνον που ξαναγυρνάει
εκεί που άλλο δεν έχει δρόμο γυρισμού
γιατί ποτέ δεν έχει ο δρόμος γυρισμούς.

Ξανά σαν κείνον που ό,τι αρχίζει το χαλάει
και παίρνει το φεγγάρι απ’ τις ακτίνες
στους άλλους να φωτίσει το τραβάει
και κρεμασμένος απ’ το φως του φεγγαριού
βλέπει τους άλλους να μένουν σκοτεινούς.

Je reviens toujours…
Βασίλης Νικολαΐδης [Vasílīs Nikolaídīs]. Je reviens toujours (1987).

………